วันจันทร์ที่ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2556

สายพันธุ์ของผึ้ง


สายพันธุ์ของผึ้ง


ผึ้งชนิดต่าง ๆ

ผึ้ง หมายถึง แมลงที่เก็บน้ำหวานจากดอกไม้มาทำน้ำผึ้ง (Honey) เท่านั้น ในประเทศไทยผึ้งมีความสำคัญอยู่ 5 ชนิดคือ


1. ผึ้งหลวง



          ผึ้งหลวง มีขนาดตัวและรังใหญ่ที่สุด ขนาดของลำตัวผึ้งยาวประมาณ 1.5 - 2 เซนติเมตร มีท้องเป็นปล้องสีเหลืองและดำ ปีกแข็งแรง บินเร็ว มักพบอยู่ในป่าหรือตามชนบท โดยทั่วไป ชอบสร้างรังบนต้นไม้สูง ๆ หรือภายนอกอาคารบ้านเรือน ตามวัด หรือใต้ถังเก็บน้ำสูง ๆ ลักษณะรวงรังมีชั้นเดียว เป็นรูปครึ่งวงกลมขนาดเท่าแขนผู้ใหญ่ (ขนาดประมาณ 0.5 - 2 เมตร) รวงรึงไม่มีที่ปกปิด ผึ้งหลวงดูและต่อยปวดกว่่าผึ้งทุกชนิด เดือนเมษายนเป็นเดือนที่ผึ้งหลวงให้น้ำผึ้งดีที่สุด ที่เรียกว่า น้ำผึ้งเดือนห้า


2. ผึ้งมิ้น

          ผึ้งมิ้น มีขนาดตัวและรังเล็กกว่าผึ้งหลวง และผึ้งโพรง ขนาดของลำตัวใหญ่กว่าแมลงวันบ้างเล็กน้อย มีท้องปล้องแรกสีเหลือง ที่เหลือเป็นปล้องสีดำสลับขาวชัดเจน บางคนชอบเรียกว่า "ผึ้งแมลงวัน" พบอยู่ทั่วไป ชอบตอมขนมหวาน ผึ้งมิ้นชอบสร้างรังบนต้นไม้ และในซุ้มไม้ ที่ไม่สูงจนเกินไปนัก ลักษณะรวงรังมีชั้นเดียว มีขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือผู้ใหญ่กางเต็มที่ (ขนาดประมาณ 20 - 30 เซนติเมตร) ผึ้งมิ้นมักจะปกปิดรังของมันอยู่ในซุ้มกิ่งไม้ เพื่อพรางตาป้องกันศัตรู เดือนกุมภาพันธ์ถึงเดือนเมษายน เป็นช่วงเวลาที่ผึ้งมิ้นให้น้ำผึ้งมากที่ีสุด


3. ผึ้งมิ้นเล็ก

          ผึ้งมิ้นเล็ก มีขนาดตัวและรังเล็กกว่าผึ้งมิ้น จัดเป็นผึ้งที่เล็กที่สุดในโลก ขนาดของลำตัวเล็กกว่าผึ้งมิ้น และมีท้องปล้องแรกสีดำ ส่วนท้องปล้องที่เหลือเป็นสีขาวสลับดำ เป็นผึ้งที่หายาก พบเฉพาะในบริเวณป่าละเมาะใกล้ภูเขาเ่ท่านั้น สร้างรังในซุ้มไม้ และบนกิ่งไม้ขนาดเล็กที่ไม่สูงมากนัก ลักษณะรังมีชั้นเีดียว บอบบาง และเล็กกว่ารังของผึ้งมิ้น คือ มีขนาดเท่าฝ่ามือผู้ใหญ่เท่านั้น ขนาดประมาณ 10 - 20 เซนติเมตร ผึ้งมิ้นเล็กมักจะปกปิดรังของมันอยู่ในซุ้มไม้ และกิ่งไม้ เพื่อพรางตาป้องกันศัตรูเหมือนกับผึ้งมิ้น แต่ปกปิดมิดชิดกว่า บางท้องถิ่นเรียกว่า "ผึ้งบ้าน"
          ผึ้งมิ้นเล็ก เป็นผึ้งที่จำเป็นต้องอนุรักษ์ เพราะมีเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยในประเทศไทย เนื่องจากเป็นผึ้งที่ไม่ดุ และต่อยไม่เจ็บปวดเหมือนผึ้งชนิดอื่น ๆ จึงถูกล่าตี หรือเผารัง เพื่อนำน้ำผึ้งมากินได้ง่าย ผึ้งมิ้นเล็กมักอาศัยอยู่บริเวณชายป่า ในที่เดียวกับผึ้งมิ้น ดังนั้นจึงถูกนักล่าผึ้งทำลาย เพื่อนำน้ำผึ้งป่ามาขาย จนกลายเป็นผึ้งที่ใกล้จะสูญพันธุ์ไปในที่สุด


4. ผึ้งโพรงไทย

          ผึ้งโพรงไทย มีขนาดตัวใหญ่กว่าผึ้งมิ้น แต่เล็กกว่า่ผึ้งหลวง ลำตัวมีสีน้ำตาลสลับเหลืองเป็นปล้อง ๆ ที่ท้อง ผึ้งโพรงสร้างรังในโพรงไม้ ในอาคารบ้านเรือนที่มิดชิด และมืด เช่น ภายใต้หลังคา ลักษณะรวงรังหลายรวงห้อยลงมาเรียงขนานกัน ขนาดของรวงรัง มีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 30 - 40 เซนติเมตร สามารถนำมาเลี้ยงในหีบได้ ผึ้งชนิดนี้ใ้ห้น้ำผึ้งในช่วงเวลาที่ดอกเงาะ  ดอกทุเรียน และดอกมะพร้าวบาน สามารถเก็บน้ำผึ้งได้หลายครั้ง วิธีการเก็บน้ำผึ้งตามธรรมชาติที่ถูกต้อง ควรตัดเฉพาะรังส่วนที่มีน้ำผึ้ง ไม่ควรเผารังผึ้ง เพราะทำให้ผึ้งตายหมดทั้งรัง


5. ผึ้งโพรงฝรั่ง



          ผึ้งโพรงฝรั่ง ตัวมีขนาดใหญ่กว่าผึ้งโพรงไทย แต่เล็กกว่าผึ้งหลวง เป็นผึ้งที่คนไทยนำมาจากต่างประเทศ ดังนั้น บางครั้งจึงนิยมเรียกว่า ผึ้งพันธุ์ยุโรปบ้าง ผึ้งพันธุ์อิตาเลียนบ้าง ผึ้งโพรงฝรั่ง คือ ผึ้งพื้นเมืองของทวีปแอฟริกา  และยุโรป มีลักษณะคล้ายผึ้งโพรงไทย คือ ทำรังหลาย ๆ รวงห้อยลงมาขนานกันอยู่ตามโพรงไม้  ซอกหิน  หรือตามอาคารที่ปิดมิดชิด ต่อมาได้รับการนำมาเลี้ยงเป็นอุตสาหกรรมทั่วโลก เนื่องจากเป็นผึ้งที่มีขนาดรังเหมาะสมกับการนำมาประยุกต์เลี้ยงในหีบผึ้งขนาดมาตรฐานได้พอดี และสามารถเก็บสะสมน้ำผึ้งได้ปริมาณมากที่สุด ไม่ดุเหมือนผึ้งหลวง และไม่ทิ้งรังง่ายเหมือนผึ้งโพรงไทย




ผึ้งหลวง



รังผึ้งมิ้น



แหล่งที่มา :



ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น